“De dingen die ik niet begrijp, wil ik bezweren door middel van dingen die ik wèl begrijp. Metafysische verhoudingen, kosmische krachten, digitale structuren; ik wil ze vatten door ze te visualiseren met verf, kleur, vorm. Zo ontstaan, in al hun schoonheid, weer nieuwe vraagstukken.”
Als kunstenaar werkte ik voorheen aan grote installaties en video’s die verschillende platforms voor communicatie verbeeldden, zoals podia en billboards. Later leidde dit tot schilderingen op papier met een verbeelding van architectuur. Hieruit ontstond weer een collectie grote abstracte doeken, met als overkoepelende titel The Ideal Crash. Deze werken kwamen opnieuw voort uit een fascinatie voor architectonische structuren, maar ook voor de verbeelding van orde en chaos. In mijn zoektocht gebruikte ik kartonnen modellen van fictieve architectuur en ‘stapelingen’ van verschillende materialen. De documentatie die dat opleverde, leidde naast schilderijen tot poëtische wandassemblages van collages achter glas met uitgesneden ‘accessoires’.
Mijn werk is zo een doorlopende kettingreactie, waarbij elementen uit oud werk terugkeren in het nieuwe.
Er ontstaat zo een collectie van vraagstukken die laat zien hoe de chaos in mijn gedachtewereld geordend wordt. Deels komen deze beelden voort uit een persoonlijke drang, maar tegelijkertijd zijn ze representatief voor de huidige leefwereld. Er is te veel te begrijpen. De wereld wordt steeds kleiner, maar daarmee wordt de stroom aan informatie steeds groter en ongrijpbaarder, zelfs bovenmenselijk. De enige uitweg lijkt soms de schoonheid van het onbegrijpelijke te omarmen…
Zo schilder ik een vlek. De vlek is ontstaan uit een hoogst fysieke beweging. Een kist met houten speelgoedblokken stort ik vanaf de top van een ladder uit over de vloer van mijn atelier. De structuur die zo ontstaat, fotografeer ik vanaf diezelfde ladder. De contouren van deze structuur vormen op doek een hoekige vlek. De matwitte kleur maakt de vorm, al ontstond die vanuit een sterke ruimtelijke dynamiek, tot een extreem plat vlak. De vlek verraadt zijn ruimtelijkheid doordat de afzonderlijke onderdeeltjes hun driedimensionale contour behouden. De hoekigheid herinnert aan een digitaal beeld op lage resolutie, al bestaan de pixels in werkelijkheid niet uit enen en nullen, maar zijn ze van hout. De platheid wordt versterkt door de met glansmedium en -vernis bewerkte tegenvorm. In de tegenvorm zijn gekleurde lijnen zichtbaar. De lijnen lijken achter de vlek te verdwijnen en te komen vanuit een bovenhoek van het beeld. Ook lijken ze kaarsrecht te zijn, zodat de vlek een beweging met zich mee lijkt te krijgen, als ware het een komeet die naar beneden suist. In werkelijkheid zijn de lijnen gevormd door druipende verf in verschillende kleuren. De verf lijkt in plaats van loodrecht naar beneden naar de hoek van het beeld te zijn gedropen.
Voorheen verbeeldden mijn schilderijen en ruimtelijke modellen een soort fictieve architectuur. Uit kartonnen dozen en verpakkingen ontstonden 3-dimensionale structuren die soms weer leidden tot 2-dimensionaal werk. De stadsplattegronden’ die terug te vinden in deze serie komen daar uit voort. Ergens in dit ‘bouwproces’ ontstond de drang om de orde te verbreken en een radicale daad te stellen. De geordende structuren werden verbroken en veranderden in vlekken of gaten. De parallel met bomaanslagen in steden of andere vormen van terrorisme dringt zich hierbij op, ware het niet dat in de schilderijen de geschapen chaos weer bezworen wordt tot een geordende chaos. In een schilderij is dat begrip misschien te vertalen als gecontroleerde expressie.
Deze en andere paradoxen geven spanning. De schilderijen herbergen een aantal tegenstellingen die bewust of onbewust deze spanning tot uitdrukking brengen: Natuurkracht – menselijke kracht, zwaar – licht, mat – glans, wit – kleur, orde – chaos, dynamiek – stilstand, expressie – controle, digitaal – analoog, materie – non-materie.