Op 2 oktober won ik met mijn project Sterke verhalen uit de Wolfskuil de Nijmeegse Communicatieprijs ’14. Ik wist met mijn pitch de de vierkoppige jury te overtuigen en mocht de prijs in ontvangst nemen. “Communicatie zoals het bedoeld is”, voegde de juryvoorzitter aan de jurykeuze toe. Hieronder de tekst die ik scheef voor de inschrijving van het project en verkoopinfo. Kijk voor foto’s ook op de facebookpagina van Sterke Verhalen.

Omschrijving:

“Sterke Verhalen uit de Wolfskuil is opgetekend aan de hand van interviews, archiefonderzoek en een vleugje fantasie.

Het boek neemt je mee op een tocht door de buurt en schijnt een licht op haar rijke geschiedenis en het bijzondere karakter van haar bewoners.

Na het lezen van deze ‘graphic novel’ kijk je nooit meer hetzelfde naar de volkswijk in Nijmegen-West, waar men het allemaal zelf wel zou opknappen. ‘We duun het eiges wel!’ ” Flaptekst Sterke Verhalen uit de Wolfskuil

Doelgroep:

Wolskuilers en anderen Nijmegenaren die iets willen weten over een bijzonder stukje van hun stad

Aanpak/Werkwijze:

De bovenstaande flaptekst van het boek dat in februari 2014 verscheen, vertelt , zoals het een flaptekst betaamd, beknopt over wat je mag verwachten als je het openslaat. Over het maakproces en de achtergrond ervan vertelt hij niets. Toch zijn dat op zijn minst evenzo belangrijke aspecten van dit project.

Het idee voor het maken van een stripboek over een woonwijk kwam van kunstenaar Korneel Jeuken, die als nieuwe bewoner nieuwsgierig was naar de verhalen achter het rauwe imago van de Wolfskuil. ‘Wat is er terecht aan dat imago en hoe is het zo gekomen? Aan wie kun je dat eigenlijk beter vragen dan aan de bewoners zelf?’, dacht hij. Met Conrad Savy, voorzitter van hobbycentrum De Nonnendaal en spin in het web in de Wolfskuil, zocht hij een redactie bij elkaar van schrijvers die samen met hen op zoek zouden gaan naar de verhalen uit de wijk.

Rik Robijn, Hanneke Beld en Jolanda Loof verbonden zich aan het project, doken in het Nijmeegs Archief en trokken de wijk in. Er volgde een proces van interviewen en zoeken, praten en ontdekken. Met één op één interviews, gesprekspanels, informatie-avonden en een educatief programma werd de wijk steeds meer betrokken bij het ontstaan van het boek. Zo werd ‘Sterke Verhalen’ een heus community-art project.

Aan nieuwelingen in de buurt werd gevraagd of ze de oude bewoners wilden interviewen en de verhalen op te tekenen. Zo kwamen mensen met elkaar in contact. Het praten over het verleden en het laten herbeleven van persoonlijke geschiedenissen werd, naast het maken van het boek, een doel op zich.

Het leek te zorgen voor verbinding en begrip voor elkaar. Voor een buurtschool ontwikkelde de redactie ook ‘Buurtdetective’, een lesprogramma waarmee ook kinderen de wijk introkken om de geschiedenis van hun eigen leefomgeving te ontdekken. Ondertussen begon tekenaar Korneel aan zijn klus om het gevondene op te tekenen.

Tijdens het redactieproces stroomde de verhalen binnen en samen met de redactie en vormgever Floor Taayke bouwde hij aan zijn graphic novel. Na twee jaar ligt Sterke Verhalen uit de Wolfskuil in de Nijmeegse boekhandels.

Het project vond zijn epische apocalyps bij de presentatie van het boek. Er vond een reconstructie plaats van een scene uit het boek: In de jaren tachtig trok Kobus Hendriks met een groep Wolfskuilers richting stadhuis om te protesteren tegen een aantal vervelende maatregelen die getroffen werden rondom hun geliefde buurthuis. De stoet liep met een pony en een dweilorkest het stadhuis in, om hun protest kracht bij te zetten.

Nu, in 2014, liepen de Wolfskuilers wederom van de Wolfskuil naar het stadhuis. Inclusief pony en orkest. Daar werd het boek aangeboden aan burgemeester Bruls. De Wolfskuil had weer laten weten dat zij bestond en trok tevreden weer westwaarts.